Ο Αγησίλαος συνέχισε την ξενάγηση του εγγονού του στην κλινική του περίφημου οίκου ευγηρίας Εύδια…
Για να επιστρέψουν στα διαμερίσματα πέρασαν από τον μεγάλο κλειστό, κυλιόμενο διάδρομο που ένωνε την κλινική με το σαλόνι της Εύδια, ο οποίος φτιάχτηκε με το σκεπτικό να μην κρυώνουν οι ηλικιωμένοι μετά τα υδρομασάζ και τις θεραπείες τους.
-« Αγησίλαε, είσαι έτοιμος για την πεζοπορία μας στο
Σκεπασμένο;;; Έχει υπέροχη μέρα. Σε μισή ώρα ξεκινάμε…» είπε ο γυμναστής Καλλικράτης ενώ έκανε τις απαραίτητες προετοιμασίες.
-« Ναι, θα έρθουμε μαζί με τον εγγονό μου…Τί λες Αριστοτέλη;;; Είσαι λάτρης της φύσης και θα σου αρέσει πάρα πολύ το φαράγγι των Εννέα Πιερίδων Μουσών. Θα πορευόμαστε μαζί με ένα κελαρυστό ρυάκι σε όλη τη διαδρομή. Έλα και δεν θα χάσεις…» πρότεινε ο Αγησίλαος στον Αριστοτέλη.
-« Θα έρθω παππού, για να δω το περίφημο Σκεπασμένο, όπου λούζονταν κι έπαιζαν με τα νερά οι Πιερίδες Μούσες.»
Φόρεσαν άνετα παπούτσια και ρούχα και αντάμωσαν τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας τους , που περίμεναν στο πάρκινγκ το ιδιωτικό λεωφορείο της Εύδια.
-« Έλα να σου γνωρίσω ένα ζευγάρι Φιλανδών οι οποίοι έχουν μήνες που μένουν μαζί μας…
Πέκα, Ανελί, τί κάνετε;;; Να σας συστήσω τον εγγονό μου τον Αριστοτέλη…»
-« Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω…κι επίσης που μας τιμάτε κι έρχεστε από τη Φινλανδία στον τόπο μας…» χαιρέτισε ενθουσιασμένος ο Αριστοτέλης.
Οι Φινλανδοί που ήταν φιλέλληνες, γνώριζαν την ελληνική γλώσσα αρκετά καλά.
-« Αριστοτέλης…όπως ο μεγάλος Δάσκαλος…κι εμείς χαιρόμαστε πολύ…Είναι η πέμπτη χρονιά που ερχόμαστε να μείνουμε Χειμώνα στα μέρη σας. Έχετε πολύ υγιεινό κλίμα, απίστευτη ομορφιά και είστε φιλόξενοι κι ευγενικοί άνθρωποι.
Η κοινωνική πρόνοια του κράτους μας , επιλέγει τα καλύτερα μέρη σε όλο τον κόσμο και κάνει σύμβαση το ασφαλιστικό μας ταμείο με τον οίκο ευγηρίας. Η Εύδια πληρεί τις προϋποθέσεις σε όλα. Είμαστε ευχαριστημένοι από όλα.»
Ξεκίνησαν την πεζοπορία σε χαλαρό ρυθμό, ενώ δύο γυμναστές που ήταν υπεύθυνοι, καθοδηγούσαν και πρόσεχαν την ομάδα.
Ο Πέκα από τη Φινλανδία ήταν βοτανολόγος κι έτσι φωτογράφιζε κι εξηγούσε τα είδη των φυτών που συναντούσαν στο διάβα τους.
Η διαδρομή είχε πολλές στάσεις και μπορούσες να ξεκουραστείς στα ξύλινα κιόσκια με τα παγκάκια και ο Αριστοτέλης μπορούσε να θαυμάσει την απαράμιλλη ομορφιά του τοπίου, με τα πλατάνια και τους λυκίσκους να αναρριχώνται επάνω τους.
Στο βάθος φαινόταν ο μεγάλος καταράκτης ύψους 25 μέτρων, που μπορούσες να ακούσεις το βουητό του νερού καθώς έπεφτε από ψηλά…
Δεν χρειαζόταν να μιλάς σε αυτή τη διαδρομή, παρά ήταν αρκετό να ακούς το συνεχόμενο μουρμουρητό του νερού δίπλα σου που δυνάμωνε σε κάποια σημεία και σε κάποια άλλα γινόταν πιο ήρεμο σα νανούρισμα….
Φτάνοντας χαμηλά στο φαράγγι, η ομορφιά που αντίκρυσαν τους αποζημίωσε για την κούραση τους.
Καταρράκτες μικροί και μεγαλύτεροι που όλοι τους κατέληγαν στον ίδιο προορισμό… το ποτάμι.
Οι βράχοι στις όχθες αλλά και στην κοίτη του ποταμού πρόσθεταν τη δική τους πινελιά και ήταν η χαρά των παιδιών να πηδάνε από τον ένα στον άλλον και να περνάνε στην απέναντι όχθη…
-« Εδώ, στο σημείο αυτό, είχαμε μαζευτεί όλοι οι συνέλληνες το 2018 και κάναμε την επίκληση του Ιάσωνα. Λες και το ποτάμι είχε συντονιστεί κι εκείνο μαζί μας και μετέφερε το μήνυμα παντού… «…και καλείται ο χρονοχώρος να κλείσει τις άκρες του κύκλου του, το τότε με το τώρα, το χτες με το σήμερα, για να εξελιχθεί το αύριο(μέλλον) του θείου γένους…»… Σαν χτες το θυμάμαι…και δες μετά από 48 χρόνια να είμαστε εδώ μαζί και με τους Φινλανδούς που η χώρα τους προτιμάει κυρίως Ελλάδα…
Αν ενωνόταν οι Έλληνες από την αρχή μαζί μας, θα είχαμε γλυτώσει τους χιλιάδες αυτόχειρες που δεν άντεξαν την πίεση των κυβερνήσεων και έδωσαν τέλος στη ζωή τους…
Φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού και τους τραβήξαμε όλους πίσω Αριστοτέλη μου…Δικαιωθήκαμε …
Κοίταξε τους όλους πόσο ήρεμοι και χαρούμενοι είναι…σφίζουν από ζωή και ενέργεια…
Που να τα έβλεπαν αυτά οι γέροντες στα χρόνια εκείνα.
Δεν θέλω ούτε να θυμάμαι πόσο είχαν ξεφτιλίσει τα γηρατειά…
Χαίρομαι που είμαι εδώ…έλα πάμε να τραγουδήσουμε κι εμείς μαζί τους…το οξυγόνο άναψε το κέφι μου φαίνεται…»
Κι ο Αγησίλαος με τον Αριστοτέλη πλησίασαν στην παρέα που καθόταν στο μεγάλο κιόσκι και είχαν στήσει μικρό τσιμπούσι...
Και δεν υπήρχε ωραιότερο θέαμα από τους γηραιούς, να τραγουδάνε αγκαλιασμένοι «άιντε εκεί μακριά, μακριά στην Ανδρομέδα, άιντε πίνουν τσίπουρο και τρών λακέρδα..»
Και όλοι μαζί να τσουκρίζουν τα ποτηράκια και να πίνουν την κρητική τσικουδιά που έφεραν ο Σπύρος κι ο Μιχάλης από τον Άγιο Νικόλα ..»
0 Σχόλια